Konkurs na „Centrum Nauki Kopernik”

Opis koncepcji konkursowej:

Wpisany w krajobraz podnóża Skarpy Warszawskiej i Powiśla budynek nad Wisłą. Monochromatyczny, podłużny gabaryt wpisany w piaski i gliny osadowego starego koryta Wisły. Kamienna, horyzontalna rzeźba nadrzeczna o jaskiniach i pieczarach jakby wypłukanych przez wody Wisły, a uformowanych ostatecznie geometrią euklidesową i cywilizacyjną konwencją. Od stron południowej szeroki pas trawiastego zbocza wspina się po budynku i prowadzi na taras widokowy na jego dachu, przekryty kolistą koronką welum. Środkiem koncentrycznych okręgów i promienistej struktury welum jest zawiesie wahadła Foucault. Okręgi prześwietlonego słońcem welum, zawieszonego nad tarasem otwartym na otaczający świat z wahadłem Foucault w punkcie centralnym tworzą symboliczny układ, wieńczący strukturę gmachu. Po zmroku welum staje się świetlistym dyskiem widocznym z dala w krajobrazie Powiśla i lewego brzegu Warszawy, wysyłającym także światło sztuczne do wnętrza gmachu. Światło filtrowane i wysyłane przez welum jest także symbolem myśli ludzkiej i wiedzy.

Gmach w krajobrazie nadwiślańskim i kulturowym. Kontekst.

Przechodząc przez zachodnią część Parku Odkrywców odnajdujemy wejścia do głównego Foyer i holu Planetarium, umieszczone pod nawisem górnej kondygnacji. Przed kamienną elewacją zachodnią rozciągnięta jest lekka, stalowa konstrukcja wsporcza poziomych pomostów. Na nią nałożona jest scenograficzna ściana medialna złożona z przeźroczystych i nieprzeźroczystych instalacji. Z pomostów technicznych podwiesza się mega-komunikaty graficzne w postaci banerów, ekranów do projekcji stanowiących gazetę medialną. Program wystaw czasowych Centrum, projekcje w czasie realnym z eksperymentów, debat, etc. lub projekcje z nagrań tychże, są na niej wyświetlane.

Północna elewacja budynku to osadzony w ziemi blok Sali Audytoryjnej na parterze i sal konferencyjnych umieszczonych nad nią, pustka Dziedzińca – patio przekrytego dachem tarasu i nadwieszoną od wschodu poziomą bryłą Wystaw. Dziedziniec – patio, swoista scena teatrum, ma na swym przedpolu lustro wody. Oba elementy przynależą przestrzennie i funkcjonalnie tak do budynku, jak i do Parku Odkrywców.

Elewacja wschodnia rozciąga się wzdłuż nabrzeża rzeki. Budynek Centrum Nauki nadwiesza się horyzontalną, podłużną bryłą wystaw nad nabrzeżem. Elewacja Foyer i Agory, wycofana od linii nawisu od 10 do 20 metrów, przepuszcza do wnętrza światło rozproszone
i jednorodne jak w przypadku elewacji północnej.

Baza budynku, mieszcząca ekspozycje tworzy osłonięty przed deszczem i śniegiem taras widokowy na Wisłę na przedłużeniu Foyer i Agory.

Centrum w swej filozofii przestrzeni ma ambicję kontynuować przeobrażenia Powiśla zapoczątkowane wzniesieniem Biblioteki Uniwersytetu Warszawskiego (BUW).

Nad brzegiem Wisły powstanie budynek prowadzący dialog z gmachem BUW. Zamknie on istniejącą kompozycję i stanie się kolejnym przykładem kultury materialnej pozostającej w symbiozie z naturą.