Konkurs Estrada Poznańska

Estrada Poznańska – architektura
Celem przebudowy budynku Estrady Poznańskie przy ulicy Masztalarskiej 8/8a w Poznaniu jest stworzenie ośrodka będącego znaczącym miejscem artystycznym i kulturalnym na mapie miasta Poznania.
W przedstawionej koncepcji prezentujemy dwa równoległe nurty działania:
1.stosowne wykorzystanie potencjału historycznego gmachu poprzez remont, adaptację i dostosowanie jego pomieszczeń do zdefiniowanych programem funkcji użytkowych. Adaptacja i dostosowanie odbędą się poprzez maksymalne odczytanie możliwości istniejących zabytkowych pomieszczeń bez ingerencji co do zasady w ich strukturę konstrukcyjną i architektoniczną, oraz dostosowanie poszczególnych nowych funkcji do tego potencjału. Wszelkie adaptacje i prace remontowe odbywać się będą w sposób minimalistyczny – zarówno w warstwie architektoniczno – przestrzennej jak i w warstwie substancji budowlanej.
2.stworzenie nowego potencjału przestrzennej substancji użytkowej poprzez dobudowanie nowych elementów architektonicznych, korzystając z faktu przebudowy gmachu. Nowe przestrzenie i nowa substancja architektoniczna posługiwać się będą także językiem minimalistycznego funkcjonalizmu, tak aby zastosowane formy i materiały nie konkurowały z zabytkową substancją, detalami i materiałami, ale by harmonizowały z nimi, dając się jednocześnie od nich odróżnić. Nowo stworzone przestrzenie umożliwią na przykład perfekcyjne funkcjonowanie nowej sali wielofunkcyjnej i dziedzińca pozwalając na wygodne rozdysponowanie elementów programu w zrewaloryzowanej i nowocześnie wyposażonej substancji historycznego gmachu. Naturalnie jest naszą ambicją, aby oba nurty planowanej rewitalizacji i rozbudowy, opisane powyżej, doprowadziły przy pełnym poszanowaniu i zachowaniu tkanki historycznej do stworzenia nowej wartości architektonicznej, kulturowej i użytkowo – materiałowej oraz estetycznej. Szczegóły tego zamierzenia zobrazowane są na perspektywach i wizualizacjach naszego projektu. Ideą niniejszego projektu jest także to, aby nie tylko w pełni spełnić współczesne standardy dla sal widowiskowych, wystawienniczych i biurowych, lecz równocześnie dzięki nadaniu przestrzeniom cechy dostępności i otwartości umożliwić jak najszerszej publiczności pełny i satysfakcjonujący kontakt ze sztuką estradową i innymi aktywnościami Estrady.

Uzasadnienia przyjętej koncepcji, proponowane rozwiązania funkcjonalno–przestrzenne:
U podstaw przyjętego rozwiązania przestrzennego jest fakt, iż obecna sala widowiskowa tzw. Sala na Piętrze powstała w wyniku adaptacji dawnej sali restauracyjnej zachowując jej gabaryty, przeszklenia, ale o złej widoczności pomimo nadbudowania stopni, brak jest też dostępności dla osób niepełnosprawnych. W ocenie naszej próby poprawy parametrów sali nie są możliwe, a walory i cechy architektoniczne sali są w opozycji do wymagań związanych z jej wielofunkcyjnością i technologią przy oczekiwanej pojemności sali min 223 osoby. Dlatego też proponujemy zmianę lokalizacji głównej sali w inne miejsce doceniając i wykorzystując równocześnie walory architektoniczne obecnej Sali. Tym samym stworzono układ dwóch sal o dopełniających się cechach:
A Sala dolna amfiteatralna dostępna z poziomu parteru i „-1”: 1.łatwo dostępna z wydzielonego foyer; 2.idealnie wyizolowana akustycznie – zasada „box in box”; 3.dodatkowo sala została zaopatrzona w kieszeń boczną dla artystów; 4.sala jest obsługiwana układem komunikacyjnym zapleczowym zapewniającym łatwą obsługę i łatwy dostęp np. z garderób; 5 wydzielone osobne dedykowane foyer na poziomie „0” z dodatkowym barkiem i cateringiem
B. Sala górna o płaskiej podłodze:1.dostępna z poziomu+1; 2.o wielorakim przeznaczeniu – wystawy, bankiety, taniec, teatr eksperymentalny. 3.ze powiązaniem umożliwiającym łatwą dostawę wielkogabarytowego sprzętu;4. z kieszenią boczną; 5.z prostym powiazaniem z garderobami artystów. Powyższe rozwiązanie zapewnia elastyczność a także różnorodność i równoczesność imprez Estrady, dodatkowo dzięki specyficznej konfiguracji rozmieszczenia sal i powiazań komunikacyjnych de facto wydzielono trzecią salę tzw. Salę na Dziedzińcu.
C. Sala na Dziedzińcu: 1.dostepna jako foyer sal wprost z wejścia 2. o wielorakim przeznaczeniu – wystawy, bankiety, taniec, akrobacje.

Sposób odniesienia się projektu do kontekstu historycznego:
Kamienice przy ul. Masztalarskiej 8 i 8a w Poznaniu objęte są ochroną konserwatorską na mocy wpisu do rejestru zabytków zespołu urbanistyczno – architektonicznego Starego Miasta w Poznaniu decyzja nr A225 z dnia 4 czerwca 1979 roku. Obie kamienice powstały w latach 1910/11 według projektu architekta Martina Sonnabenda, który był również ich pierwszym właścicielem. W budynku przy ul. Masztalarskiej 8a mieścił się pierwotnie Hotel Friedrichshof, zaś w obecnej Scenie na Piętrze znajdowała się przestrzeń restauracyjna. Projekt zakłada, że wartościowe wnętrza i elewacje zostaną pieczołowicie odrestaurowane.
Wartości historyczne będą maksymalnie wyeksponowane poprzez:
– przywrócenie charakteru oryginalnego „Sali na Piętrze” jako sali płaskiej np. restauracyjnej i wykorzystującej walory oświetlenia dziennego,
– zachowanie w Galerii Oko/Ucho charakterystycznej formy sklepienia i stworzenie charakteru sali wielofunkcyjnej/ konferencyjnej z zapleczem.
Poprawa funkcjonalności sali zrealizowana zostanie poprzez zastosowanie podłogi podniesionej kryjącej instalacje teletechniczne i dodatkowej kieszeni bocznej zapleczowej.

Projekt adaptuje kontekst przestrzenny budynku poprzez:
– zrewaloryzowanie przestrzeni dziedzińca, który uzyskał funkcjonalność dzięki lekkiemu przykryciu,
– poprawienie komunikacji: rozmieszczony po obwodzie budynku układ funkcji publicznych uzyskał komunikacyjny zwornik w postaci lekkich schodów i galerii widokowej na dziedziniec.
– zrewaloryzowanie dachu nad obecną Salą na Piętrze i Salą Oko Ucho który dzięki wzmocnieniu konstrukcji uzyskał cechy przestrzeni publicznej z atrakcyjnym widokiem na wieżę ratusza, a także do wnętrza dziedzińca.
– stworzenie płaskiego dachu oficyny północnej jako tarasu optymalnie nasłonecznionego i z atrakcyjnymi widokami w kierunku Rynku – taras wypoczynkowy/widokowy służący także integracji mieszkańców części rezydencjalnej budynku.
– zaplanowanie niewielkiej lekkiej nadbudowy na zielonym dachu na urządzenia techniczne kształtując ją tak aby nie pogarszać doświetlenia mieszkań sąsiedniego kwartału zabudowy.
– wytworzenie czytelnego związku pomiędzy dziedzińcem a zewnętrzną przestrzenią aktywności Estrady tj. Skwerem im. Romana Wilhelmiego.

W intencji projektu identyfikacja budynku dokonuje się poprzez nawiązanie wystrojem i układem przestrzennym do jego funkcji: stąd teatralny układ balkonów/galerii, możliwe użycie na ścianach dziedzińca ustroju akustycznego à la „konfetti”, lekka i kolorowa membrana – oświetlenie LED zmiennego w czasie – nad dziedzińcem nawiązująca symbolicznie do lekkiego zadaszenia namiotu cyrkowego. Rozwiązanie strefy publicznej w budynku poprzez zorientowane” do wnętrza” plus widokowe balkony/galerie komunikacyjne stwarzają szczególną relację obserwujących i obserwowanych zacierając różnice pomiędzy występującym a publicznością, będącą interpretacją idei „społeczeństwa spektaklu”. Na dziedzińcu proponuje się umieszczenie „permanentnej estrady” miejsca dostępnego do publicznych występów i prezentacji, realizując tymże ideę egalitaryzmu estrady zarówno na widowni jak i na podium.